18.07.2014 Донъя – ҡуласа

Ҡаланан ауылға ҡайтып киләм. Автобустан төшөп, оло юлдан айырылғас, һул яҡҡа тағы ун саҡрым атлайһы ер ҡала. Ҡыш айы, ябалаҡлап ҡар яуа. Аҙ ғына ел иҫһә, буран сығасаҡ. Бер мәл тауыш ишетелгән яҡҡа әйләнеп ҡараһам, еңел машина килә икән. Өмөтләнеп, ҡул күтәрҙем, ләкин бушҡа ғына: эргәмдән ҡар-буран уйнатып үтеп китте. Ни эшләйһең, тирә-яҡҡа, тәбиғәткә һоҡланып, юлымды дауам итәм. Ауылға етергә өс саҡрым самаһы ҡалғас, күрәм, баяғы машина юлдан ситкәрәк тайпылып, ҡарға инеп батҡан. Билдәле, бер аҙ ғына кеше көсө кәрәк. «Жигули»ҙың хужаһы – йәш егет, баяғы хәл өсөндөр, ғәфү үтенгәндәй:
– Ағай, ярҙам итһәгеҙсе?! – тине.
Мин, әлбиттә, юҡ-барға үпкәләп йөрөй торған әҙәм түгел, шунда уҡ эшкә тотондом. Ә үҙем эстән генә уйлап ҡуйҙым: эйе, донъя ҡуласа шул…

Т. МӨХӘМӘТҠОЛОВ.
Стәрлебаш районы.