06.03.2015 Әсәйем…

Әсәй… Ниндәй яғымлы, матур һүҙ ул. Бөтә кешегә әсәй – бик ҡәҙерле, яҡын кеше.

Әсәйем… Һин донъяла бе­рәү генәһең, күҙ нурым минең. Һин бөтә ауырлыҡ­тар­ҙы еңәһең. Йомшаҡ, нәфис ҡулдарың биткә ҡағылып үтһә, ниндәй рәхәт! Ә мин яратам шулай иркәләгәнеңде…

Әсәкәйем… Ҡулдарың ал­тын һинең, бар эшкә лә өлгөрәһең. Бешергән аштарың шундай тәмле, телеңде йо­торлоҡ. Татлы ризыҡтарыңды ауыҙ итһәң, арыуыңды онотҡандай булаһың. Әллә һин тылсымсыһың?

Хистәремә сәсәй-сәсәй, яндарыңа ашығам. Эй, һағындым үҙеңде. Белә­һеңме, һин бит минең өсөн донъялағы иң ҡәҙерле кеше. Һин булмаһаң, күктән көлөп баҡҡан ҡояш йылылыҡ бирмәҫ, һыу һыу­һынды ҡандырмаҫ, саф һауа ла йәнгә рәхәтлек бирмәҫ ине. Сөнки һин генә минең өсөн йәшәү мәғәнәһе.

Ҡайһы саҡ тирә-яғымды дөм-ҡараңғылыҡ биләгәндәй булып китә, күңелемде һағыш баҫа. Шул саҡта яныңа ҡайтып иркәләнгем, ҡапма-ҡаршы ултырып һөйләшкем килә. Әммә хәҙер үҙем әсәймен, үҙ тормошомдо ҡороп, ике малай тәрбиәләйем. Иң ҙур бурысым – улдарымды һау-сәләмәт, илгә кәрәкле кешеләр итеп үҫтереү. Әсәй… Һиңә ғүмер буйы рәхмәтлемен. Һиңә арнап ниндәй һүҙҙәр әйтһәм дә, аҙ булыр төҫлө. Мин һине мәңге һүнмәҫ ҡояшым тип атар инем.

Ҡәҙерлеләрҙән-ҡәҙерле әсәйем, мин һине бар булмышым менән, ысын йөрәктән яратам! Сәләмәтлек, сабырлыҡ, оҙон ғүмер, сылтырап аҡҡан саф шишмәләй бәхет теләйем.

Әсәй… һәм донъялағы барлыҡ әсәйҙәр! Һеҙгә өндәшәм: сабыр булығыҙ, һәр бала үҙ бәхете менән тыуа, балаларығыҙҙы ташламағыҙ, үҙегеҙҙең йөрәк йылыһын биреп, ел-ямғырҙан ҡурсалап, иркәләп үҫтерегеҙ! Балалар нисә йәштә булһа ла, үҙҙәре атай-әсәй булһа ла, әсәй өсөн улар һәр саҡ бала булып ҡала.

Ә балалар әсәйҙәргә ҡайғы күрһәтмәһен.

«Әсәй» тип яратып, ҡәҙерләһендәр. Сөнки донъяла уларҙан да изгерәк, тоғрораҡ зат юҡ икәнен аңлаһындар.